спрытнюга, ​✂, м.; ​✂, ж., ​✂ (разм. неадабр.).

Чалавек, які рознымі хітрыкамі выгадна для сябе выкарыстоўвае абставіны.

  • Ведаем мы гэтага спрытнюгу, ён ужо тры кватэры памяняў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)