Verbum

штык​¹, ​^✂, м.

Колючая зброя, якая насаджваецца на канец ствала вінтоўкі, ружжа.

• Ісці ў штыкі (пра рукапашны бой).
• У штыкі сустракаць або прыняць каго-н. (перан. крайне варожа).
• У роце засталося сорак штыкоў (г.зн. стралкоў-пехацінцаў).
• Трымацца на штыках (перан. сілай войск).
• Як штык (разм.) — зусім дакладна, безумоўна.
• Каб з’явіўся заўтра сюды як ш.

|| прым. штыкавы, ✂.