самотнік, ✂, м.

  1. Манах, пустэльнік, які жыве ў скіце (уст.).

  2. перан. Чалавек, які пазбягае людзей, вядзе адасобленае жыццё.

|| ж. самотніца, ✂.

|| прым. самотніцкі, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)