род1, , м.

  1. Асноўная грамадская арганізацыя першабытнаабшчыннага ладу, аб’яднаная сваяцтвам і агульнасцю гаспадаркі.

    • Старэйшына роду.
  2. Рад пакаленняў, якія паходзяць ад аднаго продка, а таксама ўвогуле пакаленне.

    • Са знатнага роду.
    • Весці свой р. ад каго-н. (паходзіць ад каго-н.).
    • Родам гараджанін.
    • З роду ў р. (з пакалення ў пакаленне).
    • Без роду, без племені (пра чалавека невядомага паходжання; уст.).
    • Ні роду ні племені (пра чалавека адзінокага, без родных; уст.).
    • Гэта ў іх у родзе (па спадчыннасці).
    • Р. чалавечы (людзі).
  3. У сістэматыцы жывёл і раслін: група, якая аб’ядноўвае некалькі відаў, што валодаюць агульнымі прыметамі.

  • Ад (з) роду (разм.) — ад самага нараджэння.

  • На раду напісана што (разм.) — прадвызначана.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)