раскол1,
-
гл. раскалоць. -
Месца, па якім што
-н. расколата або раскалолася; трэшчына. -
перан. Раздзяленне каго-, чаго-н. на групы, часткі, абумоўленае наяўнасцю рознагалоссяў.- Р. у грамадстве.
-
Рэлігійна-грамадскі рух у Расіі, які ўзнік у сярэдзіне 17
ст. , быў накіраваны супраць афіцыйнай царквы і закончыўся ўтварэннем стараверства.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)