прадзьмуць, ✂; зак.

  1. Тое, што і прадзьмухаць.

  2. безас., каго-што. Праняць ветрам, выклікаўшы ахаладжэнне.

    • Яго прадзьмула (прастудзіўся).

|| незак. прадзімаць, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)