павалока назоўнік | жаночы род

  1. Лёгкая дымка, якая зацягвае, пакрывае што-н.

    • Сонца прабівалася праз павалоку хмар.

  2. У выразе: вочы з павалокай — з пяшчотным, павольным позіркам.

    • Вочы карыя з павалокай.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)