паніч, ✂, м.

  1. Сын пана; малады пан.

  2. Пра спешчанага чалавека, беларучку (разм.).

    • Ходзіць панічом, працаваць не хоча.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)