Verbum

панаваць, ✂; зак.

1. Мець уладу над кім-, чым-н., мець перавагу перад кім-, чым-н. або дзе-н.

   • П. у паветры.
   • П. на моры.

2. Мець пераважнае распаўсюджанне.

   • Там панавала менавіта гэта думка.

3. Ахопліваць, напаўняць сабой усё.

   • У лесе панавала цішыня.

4. над чым. Узвышацца, узнімацца над чым-н.

   • Узвышша пануе над наваколлем.

5. Жыць у раскошы (разм.).

   • Завёў сабе добрую гаспадарку і пануе.

|| наз. панаванне, ✂.

• Фашысцкія захопнікі імкнуліся да панавання над светам.
• П. ў паветры.
• Палітычнае п.
• П. чалавека над прыродай.