Verbum

нос, ✂, м.

1. Орган нюху, які знаходзіцца на твары чалавека або мордзе жывёлы.

   • Рымскі н. (вялікі, правільнай формы нос з гарбінкай).
   • Н. у н.; носам к носу (вельмі блізка адзін да другога; разм.).
   • Вадзіць за н. каго-н. (перан. абяцаць і не выконваць; уводзіць у зман; разм.).
   • Бубніць сабе пад н. (гаварыць вельмі ціха, незразумела; разм.).
   • Драць н. (перан. важнічаць, задавацца; разм.).
   • Вярнуць н. (адносіцца да каго-н. з пагардай; разм.).
   • Соваць н. куды-н. (перан. умешвацца не ў сваю справу; разм. неадабр.).

2. Дзюба ў птушкі.

   • Бусляняты закідваюць насы ўгору.

3. Пярэдняя частка судна, лодкі, самалёта і пад.

4. Аб выступаючай пярэдняй частцы якога-н. прадмета.

5. Тое, што і насок (у 2 знач.).

   • Туфлі з вострымі насамі.

◊

• 3-пад (самага) носа у каго (узяць, украсці) (разм.) — на вачах у каго-н., у непасрэднай блізкасці ад каго-н.

• На носе (разм.) — вельмі скора, у самы блізкі час (адбудзецца што-н.).

• Пад самым носам (разм.) — блізка, у непасрэднай блізкасці ад каго-,чаго-н.

• Носам рыць (груб.) — выказваць сваю незадаволенасць кім-,чым-н.

• Пакінуць з носам каго (разм.) — абдурыць, падмануць.

|| памянш. носік, ✂ і насок, ✂.

|| прым. насавы, ✂.