Verbum

муціць, ​^✂; незак.

1. Рабіць мутным (вадкасць).

   • М. ваду.

2. перан. Не даваць спакою, трывожыць.

   • Душу муціць неспакой.

3. пераважна безас., каго-што. Браць на ваніты.

   • Яго муціла ад лякарства.

|| зак. замуціць, ✂ і памуціць, ✂.

• Ён вады не замуціць нікому (перан. пра вельмі сціплага, ціхага чалавека).