месніцтва, ✂, н.

  1. У сярэдневяковай Русі: парадак замяшчэння дзяржаўных пасад у залежнасці ад знатнасці роду і ступені важнасці пасад.

  2. Абарона толькі сваіх вузкамесных інтарэсаў на шкоду агульнай справе.

    • Праяўляць м.

|| прым. месніцкі, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)