ланцуг, ✂, м.

  1. Рад аднолькавых металічных звёнаў, паслядоўна злучаных адно з адным.

    • Л. якара.
    • Надзець ланцугі (аковы).

  2. перан. Суцэльны рад, сукупнасць чаго-н.

    • Л. людзей.

  3. Рад гор.

    • Горны л.

  4. Лінія байцоў, размешчаных на пэўнай адлегласці адзін ад аднаго.

    • Бегчы ланцугом (прысл.).

  5. Устройства з шэрагу злучаных між сабой элементаў, якія ўтвараюць суцэльную лінію (спец.).

    • Электрычны л.

◊

  • Як з ланцуга сарваўся (разм.) — пра нястрыманага, злога чалавека.

|| памянш. ланцужок, ✂.

|| прым. ланцужны, ✂.

  • Л. сабака.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)