Verbum

край​¹ назоўнік | мужчынскі род

1. Гранічная лінія, канечная частка чаго-н.

   • К. услона.
   • Наліць вядро да краёў.
   • Пярэдні край (перадавыя пазіцыі; таксама пераноснае значэнне).
   • Біць (ліцца) цераз край (праяўляцца з вялікай сілай).
   • З краю ў край, ад краю да краю; з краю да краю (па ўсіх напрамках).
   • Канца-краю не відаць (пра тое, чаго вельмі многа).
   • Краем вока (мімаходам, вельмі кароткі час бачыць каго-, што-н.).
   • Краем вуха слухаць што-н. (няўважліва).
   • К. свету (вельмі далёка).
   • На краі магілы (гібелі) (у непасрэднай блізкасці са смяртэльнай небяспекай быць, знаходзіцца).
   • Хапіць цераз к. (зрабіць або сказаць што-н. недарэчнае, лішняе).

2. Вобласць, мясцовасць, пгто вылучаюцца па якой-н. прымеце.

   • Родны к.
   • Партызанскі к.
   • К. блакітных азёр.
   • Яго бачылі ў нашых краях.

3. Буйная адміністрацыйнатэрытарыяльная адзінка.

   • Прыморскі к.

|| памяншальная форма: краёк.

|| прыметнік: краявы і краёвы.

• К. з’езд Саветаў.