Verbum

корань назоўнік | мужчынскі род

1. Падземная частка расліны, пры дапамозе якой яна замацоўваецца ў зямлі і атрымлівае пажыўныя рэчывы.

   • Вырваць бярозку з коранем.
   • Пусціць карані (таксама пераноснае значэнне: трывала, надоўга абаснавацца дзе-н.).
   • Вырваць з коранем (таксама пераноснае значэнне: канчаткова пазбавіцца ад чаго-н.).

2. Унутраная частка зуба, ногця, воласа і пад., якая знаходзіцца ў целе.

   • К. зуба.

3. пераноснае значэнне: Пачатак, аснова чаго-н.

   • К. зла.

4. У граматыцы: асноўная частка слова без суфікса і прыстаўкі.

   • К. дзеяслова.

5. У матэматыцы: лік, які пры ўзвядзенні ў пэўную ступень дае дадзены лік.

   • Квадратны к.
   • Здабыць к.
     
   • Глядзець у корань (размоўнае) — унікаць у сутнасць якой-н. справы. На корані — пра расліны: не зжаты, не скошаны.
   • Гніць на корані — часцей пераноснае значэнне: гінуць.
   • Пад корань —
     1. ля самай асновы (ссякаць, зразаць што-н.).
        • Высякаць кусты пад корань;
     2. канчаткова (разбураць, знішчаць).
        • У корані — зусім, канчаткова. У корані змянілася жыццё.

|| памяншальная форма: карэньчык.

|| прыметнік: каранёвы.