Verbum

корань, ✂, м.

1. Падземная частка расліны, пры дапамозе якой яна замацоўваецца ў зямлі і атрымлівае пажыўныя рэчывы.

   • Вырваць бярозку з коранем.
   • Пусціць карані (таксама перан. трывала, надоўга абаснавацца дзе-н.).
   • Вырваць з коранем (таксама перан. канчаткова пазбавіцца ад чаго-н.).

2. Унутраная частка зуба, ногця, воласа і пад., якая знаходзіцца ў целе.

   • К. зуба.

3. перан. Пачатак, аснова чаго-н.

   • К. зла.

4. У граматыцы: асноўная частка слова без суфікса і прыстаўкі.

   • К. дзеяслова.

5. У матэматыцы: лік, які пры ўзвядзенні ў пэўную ступень дае дадзены лік.

   • Квадратны к.
   • Здабыць к.

◊

• Глядзець у корань (разм.) — унікаць у сутнасць якой-н. справы.

• На корані — пра расліны: не зжаты, не скошаны.

• Гніць на корані — часцей перан. гінуць.

• Пад корань —

  1. ля самай асновы (ссякаць, зразаць што-н.).

     • Высякаць кусты пад корань;

  2. канчаткова (разбураць, знішчаць).

• У корані — зусім, канчаткова.

• У корані змянілася жыццё.

|| памянш. карэньчык, ✂.

|| прым. каранёвы, ✂.