князь, ✂, м.

  1. Правадыр войска і правіцель вобласці ў феадальнай Русі.

    • Полацкі к.

  2. Тытул такіх асоб, які перадаваўся ў спадчыну або прысвойваўся царом як узнагарода, а таксама асоба, якая мела такі тытул.

|| памянш. князёк, ✂.

|| прым. княжацкі, ✂.

  • К. палац.
  • К. тытул.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)