клаака, ✂, ж.

  1. Падземны канал для сцёку нечыстот.

  2. перан. Пра вельмі нізкае і бруднае ў маральных адносінах асяроддзе.

  3. Вывадная адтуліна, агульная для кішэчніка і мочапалавых органаў (у земнаводных, паўзуноў, птушак, некаторых рыб і аднапраходных млекакормячых; спец.).

|| прым. клаакальны, ✂ і клаачны, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)