Verbum

каза, ✂, ж.

1. Прыручаны від казлоў (у 1 знач.) з доўгай прамой шэрсцю.

   • К. з казлянятамі.

2. Самка казла.

   • Даіць казу.

3. Заплечныя насілкі для пераносу цэглы на будоўлі (уст.).

4. Двухметровая драўляная мерка ў форме разнятага цыркуля для абмервання зямельных участкаў (разм.).

5. Даўнейшы беларускі калядны абрад.

|| памянш. козачка, ✂.

|| прым. казіны, ✂.