карыта, ✂, н.

Прадаўгаватая пасудзіна, збітая з дошак або выдзеўбаная з дрэва, якая звычайна выкарыстоўваецца для кармлення жывёлы.

  • Збіць к.
  • Застацца ля разбітага карыта (перан. ні з чым, страціўшы ўсё набытае).

|| памянш. карытца, ✂.

|| прым. карытны, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)