Verbum

канец, ✂, м.

1. Мяжа, апошняя грань чаго-н. у прасторы або часе, а таксама прылягаючая да іх частка, перыяд.

   • К. дарогі.
   • К. вясны.
   • К. горада.
   • К. часопіса.
   • Знайсці к. (таксама перан. разабрацца ў чым-н.; даведацца пра што-н.).

2. Адлегласць паміж двума пунктамі.

   • У абодва канцы прайшла пехатой.

3. Вяроўка, канат для прычалу суднаў (спец.).

   • Аддаць канцы (адвязаць; таксама перан. памерці).

4. перан. Смерць, гібель (разм.).

5. толькі мн. Астаткі нітак асновы, якія не могуць быць датканы і адразаюцца ад палатна (спец.).

   • Адзін канец (разм.) — усё роўна, няхай будзе так.

   • Без канца (разм.) — вельмі доўга, вельмі многа, бесперапынна.

   • Да канца — канчаткова, поўнасцю.

   • Звесці канцы з канцамі (разм.) — з цяжкасцю задаволіць жыццёвыя патрэбы, ледзь укласціся ў суму даходу, заработку.

   • З усіх канцоў — адусюль, з розных бакоў.

   • Канца (канца-краю) не відаць (няма) (разм.) — пра тое, чаго вельмі многа, што цягнецца доўга.

   • Канцы з канцамі не сходзяцца (разм.) —

     1. няма ўзгодненасці, адпаведнасці паміж рознымі часткамі, бакамі чаго-н.;
     2. у каго не хапае чаго-н. на ўвесь вызначаны перыяд.

   • Канцы ў ваду (разм.) — ніякіх слядоў (злачынства, правіннасці) не засталося.

   • На благі канец — пры найгоршых абставінах, у горшым выпадку.

   • Пад канец — пры заканчэнні.

|| памянш. кончык, ✂.

• К. ніткі.