камень,
-
Цвёрдая горная парода (за выключэннем металу) у выглядзе суцэльнай масы або асобных кавалкаў.
- Вуліца выбрукавана каменем.
- Будаўнічы к.
-
Асобны кавалак такой пароды.
- Збіраць камяні ля дарогі.
- Каштоўны к.
- Насіць к. за пазухай (
перан. мець злосць на каго-н. , быць гатовым адпомсціць каму-н. ). - Кідаць каменем у каго
-н. (перан. асуджаць, ганьбаваць каго-н. ). - Найшла (наскочыла) каса на к. (
перан. сутыкнуліся розныя непрымірымыя погляды, інтарэсы, характары). - Каменя на камені не пакінуць (
перан. разбурыць усё). - Як к. у ваду (
перан. бясследна прапасці, знікнуць). - К. на сэрцы (
перан. душэўны цяжар, гора).
-
мн. Цвёрдыя саляныя і іншыя ўтварэнні ў некаторых унутраных органах.- Камяні ў печані.
||
- Кідаць каменьчыкі ў чый
-н. агарод (перан. намякаць на што-н. ).
||
- К. падмурак.
- К. мяшок (
перан. турма). - К. век (перыяд першабытнай культуры, які характарызуецца апрацоўкай каменю, вырабам прылад з каменю).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)