Verbum

камень, ✂, м.

1. Цвёрдая горная парода (за выключэннем металу) у выглядзе суцэльнай масы або асобных кавалкаў.

   • Вуліца выбрукавана каменем.
   • Будаўнічы к.

2. Асобны кавалак такой пароды.

   • Збіраць камяні ля дарогі.
   • Каштоўны к.
   • Насіць к. за пазухай (перан. мець злосць на каго-н., быць гатовым адпомсціць каму-н.).
   • Кідаць каменем у каго-н. (перан. асуджаць, ганьбаваць каго-н.).
   • Найшла (наскочыла) каса на к. (перан. сутыкнуліся розныя непрымірымыя погляды, інтарэсы, характары).
   • Каменя на камені не пакінуць (перан. разбурыць усё).
   • Як к. у ваду (перан. бясследна прапасці, знікнуць).
   • К. на сэрцы (перан. душэўны цяжар, гора).

3. мн. Цвёрдыя саляныя і іншыя ўтварэнні ў некаторых унутраных органах.

   • Камяні ў печані.

|| памянш. каменьчык, ✂.

• Кідаць каменьчыкі ў чый-н. агарод (перан. намякаць на што-н.).

|| прым. каменны, ✂.

• К. падмурак.
• К. мяшок (перан. турма).
• К. век (перыяд першабытнай культуры, які характарызуецца апрацоўкай каменю, вырабам прылад з каменю).