грук, ✂, м. (разм.).

  1. Тое, што і грукат.

  2. выкл. у знач. вык. Ужываецца ў значэнні дзеясловаў грукаць і грукнуць.

    • Калёсы г. ды г. па бруку.

◊

  • Ні стуку ні груку (разм.) — ціха, без шуму.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)