Verbum

горла, ✂, н.

1. Храстковая трубка ў пярэдняй частцы шыі, якая з’яўляецца пачаткам стрававода і дыхальных шляхоў.

   • У горле перасохла.
   • Браць за г. (таксама перан. сілай прымушаць рабіць што-н.).
   • Г. перагрызці (таксама перан. бязлітасна расправіцца з кім-н. са злосці).
   • Прыстаць з нажом да г. (перан. назойліва патрабаваць).

2. Поласць па-за ротам (зеў, глотка і гартань).

   • Хвароба г.
   • Прамачыць г. (перан. трохі выпіць).
   • Стаяць папярок г. (перан. вельмі замінаць).
   • У г. не лезе (перан. ані не хочацца есці).

3. Верхняя звужаная частка пасудзіны.

   • Г. збана.

4. Вузкі выхад з заліва, вусце (спец.).

◊

• Горлам браць (разм. неадабр.) — дабівацца чаго-н. крыкам.

• З горла лезе (разм. неадабр.) — вельмі многа мець чаго-н.

• На ўсё горла (разм.) — з усёй сілы (спяваць, крычаць).

• Па горла (разм.) —
  1. глыбінёй у рост чалавека, да горла.
     • Вады ў рацэ па горла;
  2. перан. Надта многа.
     • Работы па горла.
     • Яды хапае, па горла.

• Стаяць калом у горле (разм. неадабр.) — не даваць спакою, перашкаджаць.

|| прым. гарлавы, ✂.