гаротнік, , м. (разм.).

Які пастаянна жыве ў горы, нястачы; гарапашнік.

|| ж. гаротніца, .

|| прым. гаротніцкі, .

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)