гарэць, ; незак.

  1. Паддавацца дзеянню агню, знішчацца агнём.

    • Дровы гараць.
  2. Дзейнічаць, быць у спраўнасці (пра тое, што дае полымя, святло).

    • Пліта гарыць.
  3. Траціць усё набытае з прычыны пажару, аказацца пагарэльцам.

    • Нашы родзічы два разы гарэлі ад маланкі.
  4. Быць у ліхаманкавым стане.

    • Дзіця ўсю ноч гарэла.
  5. Чырванець ад прыліву крыві.

    • Вушы гараць.
  6. Ззяць, блішчаць.

    • На сонцы гарэлі гронкі рабіны.
    • Вочы гараць ад крыўды.
  7. перан., чым. Зазнаваць якое-н. моцнае пачуццё.

    • Г. нянавісцю.
  8. перан., ад чаго. Зведваць моцнае пачуццё пад уздзеяннем чаго-н.

    • Г. ад сораму.
  9. перан. Поўнасцю аддавацца рабоце, ідэі і пад.

    • Хто сам на працы гарыць, той і людзям свеціць (прыказка).
  10. Псавацца, гнісці ад перагрэву.

    • Сена гарыць у копах.
    • Пасевы гараць (сохнуць ад засухі).
  11. перан. Хутка зношвацца, рвацца (пра адзенне, абутак).

    • На дзетках хутка гарыць адзежа.
  12. перан. Быць пад пагрозай зрыву па прычыне спазнення, упушчэння тэрмінаў.

    • План гарыць.
    • Пуцёўка гарыць.
  13. Цвісці (пра агуркі, гарбузы і пад.).

    • Агуркі пачалі г.

  • Вока (зуб) гарыць на што (разм.) — вельмі хочацца мець што-н.

  • Гары яно гарам; хай яно гарам гарыць (разм.) — ужываецца як праклён.

  • Гарыць душа (нутро) у каго, чыя (чыё) (разм.) — хто-н. вельмі ўсхваляваны, узбуджаны.

  • Гарыць зямля пад нагамі ў каго — пра небяспечнае становішча для каго-н., у сувязі з чым прыходзіцца ўцякаць.

  • На злодзеі шапка гарыць (разм.) — гавораць пра таго, хто міжвольна сам выдае сябе ў тым, што больш за ўсё імкнецца ўтаіць.

  • Не гарыць (разм.) — няма патрэбы ў спешцы.

  • Работа (усё) гарыць у руках у каго (разм. адабр.) — работа ідзе добра, хутка.

  • Скура гарыць на кім (разм. неадабр.) — пра залішне рухавага, неспакойнага чалавека.

  • Як мокрае гарыць (разм. неадабр.) — вельмі марудна.

|| зак. згарэць, .

|| наз. гарэнне, .

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)