эмпірыякрытыцызм, ✂, м.

Суб’ектыўна-ідэалістычны напрамак у філасофіі і метадалогіі навукі канца 19 — пачатку 20 стст., які адмаўляе аб’ектыўнае існаванне матэрыяльнага свету і разглядае яго як з’яву свядомасці і спалучэнне адчуванняў індывіда.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)