дзікун, ​✂, м.

  1. Чалавек з племені, якое знаходзіцца на ступені першабытнай культуры; нецывілізаваны чалавек.

  2. Нелюдзімы, дзікаваты чалавек, які пазбягае людзей (разм.).

|| ж. дзікунка, ✂.

|| прым. дзікунскі, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)