Verbum

дзяўбці, ✂; незак.

1. Есці, хапаючы дзюбай зерне і пад. (пра птушак).

   • Галубы дзяўблі крупы.

2. Біць дзюбай.

   • Куры дзяўблі адна адну.

3. Паслядоўнымі частымі ўдарамі паглыбляць, рабіць адтуліну.

   • Д. мёрзлую зямлю ломам.
   • Д. долатам паз.

4. перан. Бесперапынна паўтараць адно і тое ж (разм.).

   • Кожны дзень дзяўбу, каб жаніўся.
   • Што каму наўме, той тое дзяўбе (з нар.).

5. перан. Папракаць, крытыкаваць (разм.).

   • Яго ўжо даўно дзяўбуць, а ён і вухам не вядзе.

◊

• Дзяўбці сваё (разм.) — паўтараць сваё, не зважаць на іншых.

|| зак. прадзяўбці, ✂ і выдзеўбці, ✂.

|| наз. дзяўбанне, ✂.