дысананс, ​✂, м.

  1. Негарманічнае спалучэнне музычных гукаў; проціл. кансананс (спец.).

  2. перан. Тое, што ўносіць разлад у што-н., рэзка пярэчыць чаму-н.

    • Яго думка прагучала дысанансам на сходзе.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)