Verbum

дык, злуч.

1. злуч. уступальны. з выніковым знач. Ужыв. для сувязі сказаў з прычынна-выніковымі адносінамі.

   • Калі так, дык я згодзен.

2. злуч. уступальны. Ужыв. у пачатку галоўнага сказа пры даданым умоўным.

   • Работу зрабіў, дык можна і адпачываць.

3. часц. узмацн. Узмацняе выказванне.

   • Я дык і глядзець у той бок не хачу.
   • Абяцаць дык абяцалі, а не выконваем.

4. часц. узмацн. Ужыв. пры паказанні на проціпастаўленне або пярэчанне (з часціцай «ж»; разы.).

   • Дык я ж не спрачаюся!