душа,
-
Унутраны, псіхічны стан чалавека, яго свядомасць.
- Глыбока запасці ў душу.
-
Тая ці іншая ўласцівасць характару, а таксама чалавек з тымі ці іншымі ўласцівасцямі.
- Добрая д.
- Чалавек адкрытай душы.
-
перан. , чаго. Натхніцель, арганізатар чаго-н. - Д. ўсёй справы.
- Д. кампаніі.
-
Пра чалавека (звычайна ва ўстойлівых словазлучэннях;
разм. ).- У хаце ні душы.
- Сям’я з пяці душ.
- На душу насельніцтва.
-
(звычайна са словам «мая»). Сяброўскі фамільярны зварот да чаго
-н. (разм. ).- Паслухай, душа мая.
-
перан. , чаго. Самае галоўнае, сутнасць чаго-н. -
Песня — д. народа.
-
Раскрыць душу навукі.
-
Адвесці душу (
разм. ) —- задаволіць моцнае жаданне;
- выказаць каму
-н. тое, што набалела.
-
Аддаць богу душу (
разм. ) — памерці. -
Выматаць душу (
разм. ) — давесці да поўнай знямогі. -
Душа не ляжыць да каго-чаго (
разм. ) — няма цікавасці да каго-, чаго-н. -
Душа ў пятках апынулася (
разм. ) — пра моцны раптоўны страх. -
Душой загавець (
разм. ) — памерці, аддаць богу душу. -
Жыць душа ў душу (
разм. ) — дружна, у поўнай згодзе. -
З адкрытай душой — шчыра, нічога не тоячы.
-
З дарагой душой (
разм. ) — ахвотна, з задавальненнем. -
За мілую душу (
разм. ) — з задавальненнем, ахвотна, не задумваючыся. -
Ні капейкі за душой (
разм. ) — зусім без грошай. -
Працаваць з душой — з задавальненнем, ахвотна, старанна.
-
Стаяць над душой у каго (
разм. ) — неадступна вісець над кім-н. , надакучаючы сваёй прысутнасцю.
-
||
||
- Душэўныя хваробы (псіхічныя).
- Душэўная трывога.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)