Verbum

дух назоўнік | мужчынскі род

1. Свядомасць, мысленне, псіхічныя здольнасці, тое, што прымушае да дзеянняў, дзейнасці; пачатак, што вызначае паводзіны, дзеянні.

   • У здаровым целе здаровы д.
   • Д. пярэчання.

2. Унутраная маральная сіла.

   • Высокі баявы д.
   • Ваяўнічы д.

3. У рэлігійна-містычных уяўленнях: бесцялесная, звышнатуральная істота.

   • Святы д.
   • Злы д.
   • Нячысты д.

4. пераноснае значэнне, чаго. Змест, сапраўдны сэнс, адметная адзінка чаго-н.

   • Па духу закона.
   • Адчуць д. часу.

5. Тое, што і дыханне (размоўнае).

   • Д. займае.
   • Д. перавесці.

6. Тое, што і паветра (размоўнае).

   • Лясны д.

7. Тое, што і пах (размоўнае).

   • Цяжкі д.
   • Выматаць духі (размоўнае) — давесці да знямогі.
   • Духу баяцца (размоўнае) — адчуваць страх пры адным упамінанні каго-н.
   • Каб і духу чыйго не было (размоўнае) — аб рашучым патрабаванні чыйго-н. выдалення.
   • Не хапае духу (размоўнае) — пра адсутнасць рашучасці, смеласці.
   • Падаць духам — траціць надзею, адчайвацца.
   • Святым духам (размоўнае жарт, іранічны сэнс) — невядома чым, нічым (жыць, існаваць).