цудатворац, ✂, м.

  1. У рэлігійных уяўленнях: бажаство, святы, што творыць цуды.

    • У кутку гарэла лампадка перад абразамі цудатворцаў.

  2. перан. Той, хто робіць што-н. дзіўнае, надзвычайнае.

    • Гэта быў не проста ўрач, а сапраўдны ц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)