цуд назоўнік | мужчынскі род

  1. Штосьці звышнатуральнае, выкліканае паводле рэлігійных уяўленняў боскай сілай.

    • Спадзявацца на ц. (калі няма выйсця, няма ратунку).
    • З цудаў ц.! (пра што-н. незвычайнае).

  2. Нешта здзіўляючае сваёй незвычайнасцю.

    • Цуды гераізму.

  3. выказнік: Надзвычайна добры, непараўнальны.

    • Пагода сёння — ц.!
    • Не кулеш, а — ц.!
    • Цуды ў рэшце (размоўнае жартаўлівае) — пра што-н. незвычайнае або незразумелае.
    • Цуда-юда — у казках: пачвара, страшыла.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)