чокаць​1, ✂; незак. (разм.).

Утвараць рэзкія, адрывістыя гукі пры ўдары аб што-н. шкляное, металічнае або пры хадзьбе па бруку і пад.

  • Ч. абцасікамі па асфальце.
  • Дзяцел чокаў дзюбай па дрэву.

|| наз. чоканне, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)