чокаць1 дзеяслоў | размоўнае | незакончанае трыванне
Утвараць рэзкія, адрывістыя гукі пры ўдары аб што-н. шкляное, металічнае або пры хадзьбе па бруку і пад.
- Ч. абцасікамі па асфальце.
- Дзяцел чокаў дзюбай па дрэву.
|| назоўнік: чоканне.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)