Verbum

чалавек, ✂, м.

1. Найбольш развітая жывая істота, якая валодае дарам мыслення і маўлення, здольнасцю ствараць прылады працы і мэтанакіравана выкарыстоўваць іх у працэсе грамадскай працы.

   • Ч. — разумная істота.
   • Пяць чалавек.

2. Муж; мужчына (разм.).

   • Пражыла жанчына са сваім чалавекам доўгае жыццё.

3. Асоба, якой уласцівы высокія маральныя і інтэлектуальныя якасці.

   • З яго будзе ч.
   • Жыццё зрабіла з яго чалавека.

4. Ужыв. ў значэнні займеннікаў: ён, нехта.

   • Ч. не аглянецца як міне год.
   • Трэба ратаваць чалавека.

5. У часы прыгоннага права: дваровы слуга, лакей, а пазней афіцыянт, слуга ў тракціры.

◊

• Божы чалавек (уст.) — старац.

• Добры чалавек — ласкавы зварот да незнаёмага.

• Малады чалавек — зварот да маладога мужчыны або мужчыны маладзейшага ўзросту.

|| памянш. чалавечак, ✂.

|| прым. чалавечы, ✂.

• Чалавечая постаць.
• Чалавечыя слабасці (характэрныя для чалавека).