бурлі́ць, ✂; незак.

  1. Бурна цячы, клекатаць.

    • Мора бурліць.

  2. перан. Праяўляцца з вялікай сілай (пра падзеі, пачуцці і пад.); шумець.

    • Кроў бурліць, на месцы не сядзіцца.
    • Злосць бурліць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)