бурча́ць,
-
Сярдзіта мармытаць, бубніць.
- Нездаволена б.
-
Выказваць нездавальненне або пагрозу, утвараючы глухія гукі (пра жывёл).
-
Бурліць.
- У жываце бурчыць (
безас. ).
- У жываце бурчыць (
||
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)