бунчу́к, ✂, м.

Дрэўка з прывязаным конскім хвастом як сімвал улады (у казацкіх атаманаў, украінскіх і польскіх гетманаў, турэцкіх пашоў).

|| прым. бунчуковы, ✂ і бунчужны, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)