беспрыту́льнік, , м.

Беспрытульнае (у 1 знач.) дзіця, падлетак, у якога няма ні бацькоў, ні хаты.

|| ж. беспрытульніца, .

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)