бадзя́га​2, ✂, м.; ✂, ж..

Бяздомны, без пэўнага занятку чалавек, які ўвесь час блукае, бадзяецца дзе-н.

  • Хадзіць бадзягай па свеце.

|| прым. бадзяжніцкі, ✂ і бадзяжны, ✂.

  • Бадзяжніцкае жыццё.
  • Бадзяжны люд.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)