аста́ча, ✂, ж.

  1. Тое, што асталося пасля аддзялення часткі; рэшта, рэшткі чаго-н.

  2. У матэматыцы: велічыня, якая атрымліваецца пры адыманні ад дзялімага здабытку дзельніка на цэлую дзель.

    • Шэсць дзеліцца на два без астачы.

◊

  • Без астачы — цалкам, поўнасцю.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)