апаві́ць, ; зак.

  1. Абвіць, абматаць каго-, што-н. чым-н.

    • Стужка апавіла галаву дзяўчыны.
  2. (1 і 2 ас. не ўжыв), перан. Пакрыць з усіх бакоў, ахутаць (дымам, туманам і пад.), ахапіць.

    • Лагчыну і лес апавіў туман.
    • Лёгкі сум апавіў сэрца.

|| незак. апавіваць, .

|| звар. апавіцца, .

|| незак. апавівацца, .

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)