апаві́ць,
-
Абвіць, абматаць каго-, што
-н. чым-н. - Стужка апавіла галаву дзяўчыны.
-
(1 і 2
ас. не ўжыв),перан. Пакрыць з усіх бакоў, ахутаць (дымам, туманамі пад. ), ахапіць.- Лагчыну і лес апавіў туман.
- Лёгкі сум апавіў сэрца.
||
||
||
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)