адзіно́та, ✂, ж.

  1. Адасобленасць у выніку страты родных, блізкіх і жаданне пабыць асобна ад іншых.

    • Жыць на адзіноце.

  2. Бязлюднасць, сіратлівасць.

    • Адзінотай веяла з палёў.

  3. Стан адзінокага чалавека; адзіноцтва.

    • Пачуццё адзіноты.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)