адзінокі прыметнік

  1. Аддзелены ад іншых падобных; без іншых, да сябе падобных.

    • А. дуб.

  2. Які не мае сям’і, блізкіх.

    • А. чалавек.

  3. Які праходзіць, адбываецца ва ўмовах адзіноты.

    • Адзінокая старасць.

|| назоўнік: адзінокасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)