адско́чыць, ​; зак.

  1. Скачком аддаліцца ад каго-, чаго-н.

    • А. ад дзвярэй.
  2. Стукнуўшыся аб што-н., адляцець.

    • Мячык адскочыў ад сцяны.
  3. Адбіцца, адляцець, адламацца (разм.).

    • Адскочыла ручка ў збане.
  4. Хутка адрасці (разм.).

    • Пасля касьбы атава адскочыла.
  5. Адлучыцца на кароткі час (разм.).

    • А. у магазін на хвілінку.

|| незак. адскокваць, ✂ і адскакваць, ✂.

|| наз. адскокванне, ✂, адскакванне, ✂ і адскок, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)