адлучы́ць, ✂; зак.

Аддзяліць ад каго-, чаго-н., адасобіць.

  • А. авечку ад чарады.
  • А. ад царквы (прызнаць чужым царкве).
  • Пясок адлучыў частку возера.

|| незак. адлучваць, ✂ і адлучаць, ✂.

|| наз. адлучэнне, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)