абы́1, злуч.

  1. Далучае адмоўныя і мэтавыя даданыя сказы; ужыв. пераважна з часц. «толькі».

    • Усё будзе добра, абы толькі на зямлі быў мір.
  2. Ужыв. з даданымі сказамі часу; адпавядае злучніку «толькі», «як толькі» (разм.).

    • Абы вольная хвіліна, то яе ўжо ў хаце няма.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)