Verbum

абы́​¹, злуч.

1. Далучае адмоўныя і мэтавыя даданыя сказы; ужыв. пераважна з часц. «толькі».

   • Усё будзе добра, абы толькі на зямлі быў мір.

2. Ужыв. з даданымі сказамі часу; адпавядае злучніку «толькі», «як толькі» (разм.).

   • Абы вольная хвіліна, то яе ўжо ў хаце няма.