Verbum

virtue [ˈvɜ:tʃu:] n.

1. дабрадзе́йнасць, дабрачы́ннасць;

virtue and vice дабрадзе́йнасць і зага́на;

a man of the highest virtue са́мы дабрадзе́йны чалаве́к

2. до́брая я́касць; перава́га;

virtues and shortcomings ва́ртасці і недахо́пы;

Christian virtues are faith, hope and charity. Хрысціянскія вартасці – вера, надзея і любоў;

There is no virtue in such drugs. Гэтыя лекі неэфектыўныя.

♦

by/in virtue of smth. fml у вы́ніку, з прычы́ны (чаго-н.); праз, дзя́куючы чаму́-н.;

He won by virtue of his efforts. Ён перамог дзякуючы сваім намаганням;

make a virtue of necessity рабі́ць вы́гляд, што дзе́йнічаеш добраахво́тна