Verbum

reason​¹ [ˈri:zn] n.

1. прычы́на, падста́ва;

with reason абгрунтава́на;

for no good reason без ува́жлівай прычы́ны;

She had a reason for laughing. У яе была прычына пасмяяцца.

2. ро́зум, інтэле́кт;

only man has reason то́лькі чалаве́к – істо́та разу́мная;

lose one’s reason звар’яце́ць, з глу́зду з’е́хаць

3. разва́жнасць, разва́жлівасць;

listen to reason прыслу́хацца да го́ласу ро́зуму

♦

it stands to reason infml відаво́чна, зразуме́ла; цвяро́зы ро́зум падка́звае